Θέλετε να μάθετε ποιος είναι ο πιο σοβαρός λόγος που δεν βγαίνουν πια πρωτοκλασάτοι παίκτες μπάσκετ στην Ελλάδα; ΑΥΤΟΣ είναι.
Κοιτάξτε καλά τη φωτογραφία. Κρύβει έναν τεράστιο συμβολισμό.
Λάμπεια Ηλείας. Παλιά ονομαζόταν Δίβρη. Κεφαλοχώρι, με 358 μόνιμους κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2021. Στα ορεινά της περιφερειακής ενότητας, εκεί που συναντάει η Ηλεία την Αχαϊα και την Αρκαδία. Πατρίδα του Αλέκου Παναγούλη, του Στέφανου Στεφανόπουλου, του Παύλου Μάτεσι, αλλά και του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Ενός ανθρώπου που, ανεξάρτητα αν σας αρέσει ή δεν σας αρέσει, ταύτισε το όνομα και την ύπαρξή του με το μπάσκετ για περισσότερο από 60 χρόνια και αναμφισβήτητα έγινε ο πιο επιδραστικός παράγοντας στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Λίγο έξω από το χωριό, πάνω στο δρόμο, συναντάς το «Κοινοτικό Γήπεδο Καλαθοσφαίρισης Λάμπειας» που φέρει, τιμητικά, το όνομα «Γεώργιος Βασιλακόπουλος». Ένα γήπεδο καλαθοσφαίρισης, που όπως βλέπετε στη φωτογραφία στέκει αγέρωχο πάνω στη χαράδρα, έτοιμο να υποδεχτεί τη νεολαία της περιοχής που θέλει να εξασκηθεί στο… ποδόσφαιρο 5Χ5.
Ναι, ακριβώς. Ένα κοινοτικό γήπεδο καλαθοσφαίρισης, με το βαριά συμβολικό όνομα «Βασιλακόπουλος», έχει πλέον πλαστικό χλοοτάπητα και τέρματα, όχι πια μπασκέτες, στεφάνια και γραμμές τριπόντου.
Πότε έγινε η… μεταμόρφωση; Θα σας γελάσω. Δεν βρήκα κάποιον να ρωτήσω. Ούτε ένα παιδάκι, άλλωστε, δεν πήγε στο γήπεδο για να παίξει «μπαλίτσα». Δεν έχει και σημασία, άλλωστε. Ο συμβολισμός είναι αυτός που μετράει.
Τα ανοιχτά γήπεδα στην Ελλάδα, που άλλοτε έσφυζαν και περίμενες πολλή ώρα για να έλθει η σειρά σου να παίξεις μονό, έχουν αδειάσει εδώ και χρόνια. Κι επειδή αυτή η φράση παρεξηγείται, να τη διευκρινίσω: Τα ανοιχτά γηπεδάκια τότε που έπαιζα κι εγώ δεν ήταν γεμάτα μόνο από μετριότητες που έκαναν την πλάκα τους. Πήγαιναν εκεί και οι τοπικοί μικροί παικταράδες, που έκαναν μεν προπόνηση με το παιδικό-εφηβικό-ανδρικό της ομάδας τους, αλλά… δεν τους έφτανε. Ήθελαν κι άλλο.
Κι εκεί γίνονταν ζυμώσεις. Οι μέτριοι, εμείς, βλέπαμε τους συνομήλικούς μας παικταράδες και τους «κλέβαμε». Κι αυτοί, προφανώς και για να κάνουν φιγούρα στα κοριτσάκια που τριγύριζαν και χάζευαν τριγύρω, έβαζαν τα δυνατά τους. Κυρίως μονά, βέβαια, αλλά πολύ υψηλού επιπέδου. Εκεί δοκίμαζες. Εκεί σύγκρινες. Εκεί έρχονταν και οι… προτάσεις, μεταξύ σοβαρού και αστείου: «Καλός είσαι εσύ. Δεν έρχεσαι να σε δει ο προπονητής»;
Ώρες ολόκληρες. Να πονάνε τα χέρια από τα πολλά σουτ, να’ χει στεγνώσει το στόμα από τη δίψα, αλλά «πάμε άλλο ένα στα 21». Μέχρι που νύχτωνε.
Από την ώρα που το μπάσκετ μπήκε στο… ωρολόγιο πρόγραμμα υποχρεώσεων των παιδιών, ξέρετε αυτό το χαρτάκι στα παιδικά δωμάτια που τους υπενθυμίζει πόσο σκληρά «εργάζονται», από την ώρα λοιπόν που το μπάσκετ έγινε «Τρίτη 8-10 και Πέμπτη 7-9», ξεχάστε το. Από την ώρα που δεν υπάρχει αυτή η αγάπη, τι αγάπη, αυτή η… άντε να μη το γράψω, να αρπάξεις τη μπάλα, να τη ζουλήξεις για να βεβαιωθείς ότι είναι καλά φουσκωμένη, και να πας στο ανοιχτό για σουτάκια και μονάκια, τέλος.
Τους καλύτερους «τεχνοκράτες» (ας γελάσω…) να φέρουμε από τας Ευρώπας, που μπασκετικά μας έχουν ξεπεράσει πια, να μας διδάξουν «όπως τους διδάξαμε κάποτε εμείς», που παπαγαλίζουν κάποιοι χωρίς να ξέρουν, δουλειά δεν γίνεται. Το καύσιμο, παιδιά, είναι η αγάπη αυτή. Η αγάπη για το σπορ, όχι για όσα ΘΑ δώσει το σπορ αν το παίξεις καλά και αν δουλέψεις πολύ και αν είσαι υγιής και δεν είσαι άτυχος και αν σε πιστέψει ο προπονητής και αν και αν…
Μπορεί ένα πρόγραμμα, μία δράση, ένας σχεδιασμός, να στείλει τα παιδιά στα ανοιχτά; Να ιδρώσουν και να διψάσουν και να μείνουν τελικά όσοι το αγαπήσουν; Αυτό είναι η περίφημη «ανάπτυξη». Να σου αρέσει. Να πηγαίνεις για σουτάκια και να μην βαριέσαι. Να ιδρώνεις και να στάζει ο ιδρώτας στα χείλη κι εσύ να σκέφτεσαι πώς θα περάσεις τον ψηλό στο 1vs1 για να βάλεις καλάθι. Όχι να πηγαίνεις για μπάσκετ επειδή «σε γράψανε» και να το βλέπεις ως διάλειμμα από το κινητό.
Θα μου πεις, τα ανοιχτά φίλε δεν έχουν κονόμα. Η κονόμα είναι η ακαδημία. Εκεί πάει το παιδάκι και το προσέχουν, του μαθαίνουν σωστά τα βασικά, το περιβάλλον είναι ασφαλές, υπάρχουν προπονητές.
ΟΚ, δεν θα το καταργήσουμε. Αλλά ένα παιδί που λέει «μου αρέσει το μπάσκετ» και πάει στο γήπεδο μόνο τις ώρες της ακαδημίας, σας το υπογράφω ότι δεν του αρέσει το μπάσκετ. Για να ακριβολογώ, δεν του αρέσει τόσο ώστε να βάλεις πάνω του τεχνογνωσία για να γίνει κάτι. Όχι κάτι μέτριο, ούτε απλά καλό. Κάτι σημαντικό, που θα μας κρατήσει ψηλά. Γιατί είμαστε ψηλά. Όσο κι αν το μηδενίζουν κάποιοι, για τους λόγους τους.
Το «ανοιχτό» της Λάμπειας το χάσαμε, λοιπόν, ως μπάσκετ. Κι ας έχει εμβληματικό όνομα. Ας κοιτάξουμε να μην χάσουμε άλλα. Και να στύψουμε το μυαλό μας να βρούμε τρόπους να τα γεμίσουμε παιδιά. Όλα τα άλλα θα έλθουν. Αυτό είναι το πρωτεύον.
Αργύρης Παγαρτάνης
