Φαίνεται ότι είναι το τυχερό μου αυτό το καλοκαίρι στις διακοπές μου να πέφτω πάνω σε εικόνες-σύμβολα. Μετά το ανοιχτό γήπεδο καλαθοσφαίρισης «Γιώργος Βασιλακόπουλος» της Λάμπειας που έγινε γήπεδο «5Χ5», με το που φτάνω στην Κάρυστο για λίγες ημέρες ξεκούρασης μαθαίνω ότι υπάρχει τουρνουά 3Χ3 στο κλειστό γυμναστήριο «Π.Μώρος».
Ανεβαίνοντας το απόγευμα για να ρίξω μια ματιά (χωρίς να ειδοποιήσω, εννοείται), να σας πω τι περίμενα: Καμιά δεκαριά παιδιά, από τον τοπικό σύλλογο ΑΣ Καρυστίας, να παίζουν μεταξύ τους στα δύο καλάθια, με τη διαρκώς αυξανόμενη γκρίνια των γονιών τους «εντάξει Γιαννάκη, τέλος τώρα, πάμε να φάμε παγωτό» και τέτοια. Προπαραμονή της Παναγίας είναι, εξάλλου.
Τι είδα;
- Πάνω από 50 παιδάκια, όλων των ηλικιών.
- Είδα να σαμιαμίδι γεννημένο το 2017 να τα χώνει από παντού.
- Είδα έναν γίγαντα 2μ.15, μια κορμάρα χτισμένη, 18 χρόνων, να κάνει σταυρωτές και να σουτάρει τρίποντα κι όταν τελείωσε να ρωτάει «τι ώρα έχει σκάψιμο αύριο το πρωί;» όπως ο Ντάνι Λαρούσο ρωτούσε τον μίστερ Μιγιάγκι στο Καράτε Κιντ.
- Είδα έναν δίμετρο 2009άρη, Ελληνο-ρωσο-αυστριακό, με δύο μήνες μπάσκετ στα πόδια του, να βάζει το κορμί του με τέτοιον τρόπο που να είναι ασταμάτητος.
- Και στην ίδια ομάδα μια Ελληνο-γαλλιδούλα, κοντά στο 1μ.80, γεννημένη το 2012.
- Είδα έφηβους και μετα-έφηβους, μετά το ζόρικο και απαιτητικό τους μεροκάματο στα μαγαζιά της περιοχής αντί να τρέξουν στη θάλασσα για μια βουτιά ή να αράξουν με τα κορίτσια τους, να τρέχουν και να παίζουν με τις ώρες και να ιδρώνουν στο παρκέ και να βουτάνε για κάθε μπάλα λες κι ήταν ο τελικός της Ευρωλίγκα.
- Είδα έναν 11χρονο να μου υπερηφανεύεται ότι «έπαιξα κι εγώ στον τελικό, για ένα λεπτό και επτά δευτερόλεπτα». Όπου «τελικός» το (νικηφόρο) ματς του ΑΣ Καρυστίας με τον ΓΣ Στύρων για την τοπική κατηγορία της ΕΣΚΑΣΕ.
Και, κυρίως, είδα τον Hermann Buchert, τον Spiros Velliniatis και τον Mixalis Diamantis να ενορχηστρώνουν και να οργανώνουν το… χάος. Διότι ναι, σαν χάος μοιάζει αυτός ο αχταρμάς, αν τον δει ένα απαίδευτο μάτι από μακριά. Αν πας, όμως, πιο κοντά, θα δεις πλήρη οργάνωση. Το «Πλήρη» το λέω και το εννοώ. Το αισθάνθηκα τις δύο-τρεις ώρες που κάθισα εκεί. Με πλάκα, με συμβουλές, με high-five, με «ειδική» αντιμετώπιση στον αρχάριο, στον πιο προχωρημένο, στον μαθητευόμενο, στον έτοιμο.
Πρόλαβα να εντοπίσω τον φιγουρατζή της παρέας, τον γκρινιάρη, τον cool, τον πλακατζή, τον πολυλογά. Και θαύμασα τον τρόπο που τους «κλαδεύουνε» αυτοί οι δάσκαλοι. Κλαδάκι κλαδάκι, με υπομονή, με επιμονή, με ΑΓΑΠΗ. Όχι για να τους κόψουν τα κλαδιά και τα φτερά, αλλά να τους βοηθήσουν να «πετάξουν» άλλα κλαδιά, πιο γερά, πιο ψηλά.
Δεν θα μπορούσα να βρω πιο αντιπροσωπευτικές εικόνες αυτού που εννοώ «μπασκετική συπερίληψη». Αυτή είναι η ανάπτυξη που θέλω εγώ. Αυτό ναι, κάπου οδηγεί.
Υ.Γ.1: Δεν έχω αμφιβολία ότι τέτοιες εικόνες συμβαίνουν σε πολλές γωνιές της χώρας. Απλά μου’ κανε εντύπωση που είδα κάτι τέτοιο απόγευμα 13ης Αυγούστου, με 40 βαθμούς, σ’ έναν τόπο μικρό πληθυσμιακά και τουριστικό. Γι’ αυτό και η αναφορά.
Υ.Γ.2: Επίσης δεν έχω αμφιβολία ότι το «οργανωμένο χάος» που είδα, αυτή η συμπερίληψη που οδηγεί στην απόλυτη μπασκετική χαρά, που δεν αποκλείει κανέναν, που παίρνει μέσα και τον χοντρούλη και τον κοντούλη και τον γυαλάκια μαζί με το σούπερ ταλέντο (για το οποίο προβλέπεται… ατομική το πρωί) ταιριάζει γάντι στους περισσότερους συλλόγους της χώρας, ειδικά της επαρχίας. Ξέρετε, εκεί που δεν υπάρχουν 15 2007άρηδες για να στελεχώσουν ένα εφηβικό τμήμα και για να γίνει μια προπόνηση πρέπει να συμπεριλάβεις πολλές ηλικίες, επίπεδα και δεξιότητες. Μήπως να φτιάχναμε κι ένα playbook γι’ αυτό;
Αργύρης Παγαρτάνης
