Αναρωτιέστε πολλοί πώς αυτή η αλεπού ο Μεντιλίμπαρ παρουσιάζει τον Ολυμπιακό με τόσα διαφορετικά πρόσωπα, στους μόλις τρεις μήνες που βρίσκεται στην ομάδα. Θέλετε μια απάντηση διά της… τεθλασμένης;
Θα πάμε μια βόλτα στο Εϊμπαρ. Ξέρεις τι εστί Εϊμπαρ; Από τους 30 δήμους, στους οποίους είναι χωρισμένη η Χώρα των Βάσκων, είναι μόλις ο 15ος σε πληθυσμό. Στους δε 8.000 δήμους της Ισπανίας το Εϊμπαρ δεν βρίσκεται καν στους πρώτους 500. Δεν μιλάμε για μια επαρχιακή ομάδα, αλλά για ένα χωριό, με τα πληθυσμιακά δεδομένα της Ισπανίας.
Αυτό το χωριό, με γήπεδο χτισμένο στο κέντρο μιας κοιλάδας που πλημμυρίζει ακόμα και σήμερα όταν βρέχει (αν και το σύστημα αποστράγγισης του γηπέδου έχει αναβαθμιστεί τρεις φορές από τη δεκαετία του 1950), με αποδυτήρια ασβεστωμένα κάτω από τις κερκίδες, που στάζει η οροφή τους, με λεφτά ανύπαρκτα, κατάφερε το 2014 να δει την ομάδα του να προβιβάζεται στην ισπανική Λα Λίγκα.
(Παρένθεση απαραίτητη: Πώς έγινε αυτό; Είναι απλό. Η περιοχή παράγει τρία, πράγματα: Άλογα, ποδοσφαιριστές και επαναστατικά πνεύματα. Ήταν η ΠΡΩΤΗ πόλη σ’ όλη την Ισπανία, η οποία το 1931 ξεκίνησε την επανάσταση κατά της βασιλείας και αποδέχτηκε την Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία. Φτώχεια (σχετική πάντα, δεν πεινάνε οι άνθρωποι, αλλά δεν έχουν και διεξόδους), ταλέντο στη μπάλα και επαναστατικό πνεύμα είναι τα τρία πιο βασικά συστατικά της επιτυχίας).
Ο πρόεδρος της Εϊμπαρ τότε ήταν ένας υπάλληλος. CEO βέβαια, αλλά υπάλληλος, με μισθό, οικονομολόγος και καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μπιλμπάο. Ούτε καν κάποιος επιχειρηματίας της περιοχής. Ανέκδοτο είναι αυτό, επιχειρηματίας στο Εϊμπαρ. Κανείς δεν μπορεί να κάνει τον επιχειρηματία στο Εϊμπαρ.
Η Λίγκα ειδοποίησε την Εϊμπαρ ότι για να συμμετάσχει στη Λα Λίγκα πρέπει να’ χει μετοχικό κεφάλαιο τουλάχιστον 2.146.525 ευρώ. Δεν βρέθηκε κανείς να τα βάλει. Έτσι ξεκίνησε το «Defende al Eibar», ένας έρανος ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους της περιοχής, τους μεροκαματιάρηδες. Οι οποίοι πρόσφεραν με την καρδιά τους. Και σήμερα ακόμα η Εϊμπαρ «ανήκει» σε περίπου 8.000 μετόχους από 48 διαφορετικές χώρες! Χρηματοδότησαν το όνειρο, να δουν την ομάδα του χωριού τους στο ανώτατο επίπεδο.
(Άλλη παρένθεση: Το 2016, με την ομάδα ήδη στη Λα Λίγκα δύο χρόνια, πείστηκε να αναλάβει πρόεδρος μια γυναίκα, η Αμάια Γκοροστίθα. Που συστήνεται μεν ως «επιχειρηματίας», αλλά η βασική της πηγή εσόδων είναι ένα εργοστασιάκι που φτιάχνει ανταλλακτικά αυτοκινήτων στο Μπιλμπάο. Ανέλαβε με τον όρο να… μην βάλει λεφτά! Μετοχές έχει, αλλά όχι μεγάλο ποσοστό).
Αυτή την ομάδα, με αυτό το προφίλ, με παίκτες που έπαιρναν ψίχουλα σε σχέση με τους συναδέλφους στη Λίγκα (ο ψηλότερα αμειβόμενος παίκτης της ομάδας την πρώτη χρονιά ήταν ο Σαούλ Μπερχόν, που έπαιρνε λιγότερα απ’ ότι το τελευταίο συμβόλαιο της Ατλέτικο Μαδρίτης), με λιγοστούς ξένους, που τερμάτισε 18η την πρώτη της χρονιά και σώθηκε επειδή έπεσε η Έλτσε για οικονομικούς λόγους, την ανέλαβε καλοκαίρι του 2015 ο Μεντιλίμπαρ.
Τις επόμενες έξι σεζόν που κάθισε στην ομάδα, ο Μεντιλίμπαρ είχε να αντιμετωπίσει κάθε εβδομάδα μια πρόκληση τρομακτική. Δεν μιλάμε για αγώνες με Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Ατλέτικο, Σεβίλλη, αλλά και για αναμετρήσεις με Βιγιαρεάλ, με Εσπανιόλ, με Αθλέτικ, με Βαλένθια, Θέλτα, Μπέτις, Γρανάδα. Ομάδες-πόλεις μεγάλες, με μπάτζετ δεκαπλάσια τουλάχιστον.
Κι ανάμεσα σ’ αυτά τα ματς, στα οποία η (ελληνική τις περισσότερες φορές) ποδοσφαιρική λογική επέβαλε να παίζεις κλεφτοπόλεμο για να μην ξεφτιλιστείς, υπήρχαν και αγώνες πιο βατοί, με κάτι Οσασούνα, Λας Πάλμας, Κάντιθ, Αλαβές, Λεγκανές και τα τοιαύτα. Όπου έπρεπε να τα παίξεις στα ίσια. Πρέπει δηλαδή κάθε εβδομάδα να προσαρμόζεσαι, να γίνεσαι χαμαιλέοντας. Μια ανταρτοπόλεμο, μια «συμβατικό» πόλεμο. Μια ταμπούρι, μία επίθεση. Ακόμα κι αν έχεις αρχές συγκεκριμένες για το ποδόσφαιρο που θέλεις να παίξεις, οφείλεις να τις προσαρμόσεις.
Το ταξίδι της Εϊμπαρ στη Λα Λίγκα με τον Μεντιλίμπαρ κράτησε έξι χρόνια. Σ’ αυτά υπήρξαν και πεντάρες, και εξάρες, όχι μία και δύο. Υπήρξε, όμως, και το 3-0 επί της Ρεάλ το Νοέμβριο του 2018, υπήρξε και το 1-1 με τη Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου το Δεκέμβριο του 2020 και το 2-0 επί της Ατλέτικο Μαδρίτης τον Ιανουάριο του 2020. Και βέβαια η 9η θέση στο πρωτάθλημα του 2018, που την κατέτασσε πρώτη απ’ όλες τις βασκικές ομάδες.
Κυρίως, όμως, υπήρξε μια ποδοσφαιρική αξιοπρέπεια. Η ομάδα έπαιζε μπάλα. Είχε στόχο να βάλει γκολ, να διεκδικήσει, όχι να καταστρέψει, ούτε να «κλέψει» αποτέλεσμα. Ό,τι βαθμό πήρε, τον πήρε με μπάλα. Ακόμα κι όταν αμυνόταν, είχε στο μυαλό της τι να κάνει αν έπαιρνε τη μπάλα. Κάτι που το είδαμε και στο δεύτερο ματς με την Άστον Βίλα, όπου ναι μεν μπήκε μέσα να υπερασπιστεί το σκορ του πρώτου αγώνα, αλλά στο 10’ έβαλε γκολ με συντονισμένη επιθετική προσπάθεια, με οβερλάπ του αριστερού μπακ και σέντρα στον σέντερ φορ στη μικρή περιοχή. Όχι όπως ήλθε το δεύτερο γκολ, με βολέ του γκολκίπερ προς τον επιθετικό που ήταν μόνος του.
Πού θέλω να καταλήξω; Στο εξής: Και να μην ήταν τέτοιος προπονητής-χαμαιλέοντας ο Μεντιλίμπαρ, έγινε θέλοντας και μη μέσα σ’ αυτή την εξαετία.
Ξέρεις τι είναι κάθε εβδομάδα να έχεις μια τέτοια πρόκληση στο μυαλό σου; Να τη δουλεύεις στον ξύπνιο σου και να τραντάζεσαι στον ύπνο σου; Όχι ένα και δύο ντέρμπι κάθε χρόνο, αλλά να κινδυνεύεις με ξεφτίλα από τους Μέσι και τους Κριστιάνο Ρονάλντο και τους Γκριεζμάν; Πόση φαιά ουσία, πόση (ποδοσφαιρική πονηριά χρειάζεται για να επιβιώσεις;
Στο ποδόσφαιρο ειδικά, τα αποτελέσματα, το αν θα πάρεις κάτι στο τέλος ή όχι, εξαρτώνται πολύ κι από τη ρέντα, το άστρο που λέμε. Αν το βγάλουμε αυτό από την εξίσωση, το αποτέλεσμα δηλαδή, για μας που μας αρέσει να «διαβάζουμε» τακτική στο ποδόσφαιρο το ταξίδι είναι εκπληκτικό. Η αλεπού αυτή δεν χρειάζεται να σκεφτεί τώρα κάτι άλλο από ματς σε ματς. Έχει τόσες εμπειρίες, τόσα πράγματα φορτωμένα στο σκληρό του δίσκο, που του αρκεί να ψάξει στο σωστό φάκελο για να τα βγάλει. Και το αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης είναι συναρπαστικό. Ανεξαρτήτως του τι θα πάρει στο τέλος, αν πάρει.
Αργύρης Παγαρτάνης
