Ο Ιβάν Σαββίδης προσγειώθηκε στον ΠΑΟΚ και στην πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου το καλοκαίρι του 2012. Από εκείνο το ευρωπαϊκό ματς με τη Ραπίντ Βιέννης και τα τρομερά επεισόδια που επέφεραν και βαριά καμπάνα στον Δικέφαλο, κύλισε αρκετό νερό στ’ αυλάκι. Αφού πρώτα ξεχρέωσε την ΠΑΕ αν και όχι γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, άρχισε να χτίζει γύρω από την επένδυση ΠΑΟΚ.
Δούλεψε παράλληλα και για το προσωπικό του προφίλ, έχοντας στα χέρια του έναν από τους μεγαλύτερους συλλόγους της Ελλάδας φρόντισε με έργα κι όχι μόνο με λόγια, να χτίσει μια ασπίδα φιλάθλων γύρω του που του εξασφάλιζε το… αλάθητο. Ή για να το πούμε πιο λαϊκά, του εξασφάλιζε προστασία από τις γκρίνιες που αναπόφευκτα θα έρχονταν.
Σε μία πόλη και σε μια ομάδα που είχε ανάγκη να διεκδικεί στα ίσια τους τίτλους με τους υπόλοιπους “μεγάλους” ο Σαββίδης έγινε εκφραστής των ονείρων των οπαδών της ομάδας της Θεσσαλονίκης ενώ πολύ έξυπνα αποδέχθηκε τον ρόλο του Ζορό χωρίς μάσκα.
Ο Ιβάν προσπάθησε να διοικήσει την ομάδα πιστεύοντας ότι παίζει σε μια δίκαιη διοργάνωση και να διεκδικήσει αυτό που του αξίζει. Ωστόσο δεν του πήρε πολύ να καταλάβει ότι οι συνέταιροι του δεν παίζουν και τόσο τίμια… Συνεπής όμως στην προσπάθειά του να φτιάξει το ποδόσφαιρο θεώρησε σωστό να συνεργαστεί με τους προέδρους ΑΕΚ και Παναθηναϊκού για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό (έτσι του είπαν) τον Ολυμπιακό. Οι συνεταίροι του τον “πούλησαν” με την πρώτη ευκαιρία έτσι δεν του έμεινε άλλος τρόπος από το να διεκδικήσει πρωτάθλημα και κύπελλο, ακολουθώντας αντίστοιχες μεθόδους και αφήνοντας τους “συνεταίρους” στην άκρη.
Μετά την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ κάποια διοικητικά λάθη τα οποία έκανε και η άνοδος του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ τον οδήγησαν πάλι στο να διεκδικεί τον τίτλο ξεκινώντας από την τέταρτη θέση εκκίνησης.
Ο Ιβάν ελέω Covid σταμάτησε να επισκέπτεται την Ελλάδα και περιόρισε στο ελάχιστο τις δημόσιες εμφανίσεις του, ωστόσο ποτέ δεν σταμάτησε να είναι κοντά στον ΠΑΟΚ. Κι όμως με την (επανα)πρόσληψη του Ραζβάν Λουτσέσκου κατάφερε να φέρει την ομάδα στο σημείο να διοικείται ουσιαστικά σε ευρωπαϊκά πρότυπα.
Το σύγχρονο μοντέλο του ΠΑΟΚ
Πως έγινε αυτό; Ο πανέξυπνος Ρουμάνος αντιλαμβανόμενος το κενό επικοινωνίας στον ΠΑΟΚ ανέλαβε το ρόλο του μαχητή απέναντι στους αντιπάλους, πράγμα το οποίο ικανοποιούσε την μάζα ενώ παράλληλα άρχισε να καλύπτει το κενό στην διοίκηση χωρίς όμως να καπελώνει την οικογένεια Σαββίδη.
Ο Ραζβάν στα τρία χρόνια που είναι στον ΠΑΟΚ κατάφερε να γίνει ο δικός του Αρσέν Βενγκέρ. Φτιάχνει την ομάδα με δικούς του παίκτες, περιορίζει την γκρίνια για την μη εμφάνιση του Ιβάν στην χώρα και ουσιαστικά η όλη λειτουργία της ομάδας γίνεται στα πρότυπα Premier League όπου κανείς δεν ξέρει ποιός είναι ο ιδιοκτήτης και όλα τα νήματα τα κινούν οι μάνατζερ, μια απαγορευμένη μέθοδος στην Ελλάδα όπου κυριαρχεί η άποψη ότι αυτοί (και το στοίχημα) ειναι η καταστροφή του ποδοσφαίρου.
Αν δεν υπήρχε η ελληνική νοοτροπία και η μανία των μέσων να νιώθουν την ανάγκη να αναφέρουν το όνομα του προέδρου του ΠΑΟΚ, σιγά-σιγά αυτό θα το ξεχνούσαν ακόμη κι όσοι πηγαίνουν στο γήπεδο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε, ότι την τελευταία φορά που υπέκυψε στο θυμικό του “σοφού” λαού της ομάδας, ήταν όταν άφησε τον Αμπέλ Φερέιρα να φύγει για την Παλμέιρας, όπου σε τρία χρόνια έχει κατακτήσει 8 τίτλους και αυτές τις μέρες ετοιμάζεται να πανηγυρίσει έναν ακόμη.
Εκείνη η αποπομπή Φερέιρα μπορεί να ήταν λάθος, μπορεί να ήταν και σωστή, καθώς οδήγησε στη σχετικά άμεση επιστροφή Λουτσέσκου, ενώ στο ενδιάμεσο επέτρεψε στον πάντα αγαπητό της ασπρόμαυρης εξέδρας Πάμπλο Γκαρσία να δοκιμάσει την τύχη του στην πρώτη ομάδα, οδηγώντας την στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος και την κατάκτηση του Κυπέλλου απέναντι στον Ολυμπιακό. Μετά τις ομάδες υποδομών, ο Γκαρσία έδειξε ότι μπορεί να σταθεί και σε πρώτη ομάδα και το επιβεβαιώνει συνεχίζοντας το… αγροτικό του αυτή την εποχή στον Πανσερραϊκό, προετοιμαζόμενος να επιστρέψει όταν θα έρθει η ώρα στην ομάδα… σπίτι του.
Λουτσέσκου: Η επιστροφή στον ΠΑΟΚ
Ο Ραζβάν Λουτσέσκου μετά την επιστροφή του στον ΠΑΟΚ έχει καταφέρει το ακατόρθωτο, να δημιουργήσει μια ομάδα που παίζει πραγματικά καλό ποδόσφαιρο αξιοποιώντας σιγά-σιγά όλο το υλικό του ΠΑΟΚ. Δεν ήταν εύκολο, καθώς αρχικά έπρεπε να αποσύρει σταδιακά τα ινδάλματα του αήττητου πρωταθλήματος του 2019 και να βρει ισάξιους αντικαταστάτες. Χωρίς να μπορεί να ξοδέψει τα ίδια ποσά για μεταγραφές, ο Ρουμάνος προώθησε προσεχτικά παίκτες από τις (πολύ καλές) ακαδημίες. Κι όλα αυτά τη στιγμή που απέναντί του βρίσκονται σχεδόν οι πάντες! Κι όμως, πέντε μήνες μετά την έναρξη της περιόδου η ομάδα του βρίσκεται μέσα σε όλους τους στόχους της.
Το ερώτημα βέβαια, είναι αν μπορεί να σταθεί στο ίδιο ύψος μέχρι το τέλος της χρονιάς και αν μπορεί να κερδίσει και κατιτίς. Γιατί πέρυσι και πρόπερσι, περιορίστηκε στο να φτάσει ως τον τελικό του Κυπέλλου, όπου σε αντίθεση με το προηγούμενο σερί των τεσσάρων κατακτήσεων του τροπαίου (2017, 2018, 2019, 2021), το 2022 το τρόπαιο πήγε στον Παναθηναϊκό και το 2023 στην ΑΕΚ.
Στο πρωτάθλημα τα προηγούμενα τρία χρόνια ο ΠΑΟΚ τερμάτισε δύο φορές στη 2η θέση αλλά πολύ μακριά από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό και πέρυσι στην 4η θέση σε μια κούρσα όπου θα μπορούσε να διεκδικήσει κάτι καλύτερο. Οι λόγοι της κατάρρευσης δεν είναι πάντα αγωνιστικοί και αυτό είναι ένα δύσκολο κομμάτι στο οποίο ο Ραζβάν πρέπει να δουλέψει και να διαχειριστεί μιας και στην Ελλάδα βρισκόμαστε, όπου κυριαρχεί η αχαριστία και όχι το φιλότιμο που θέλουμε να πιστεύουμε.
Ο ΠΑΟΚ κατάφερε με τον Ραζβάν Λουτσέσκου στον πάγκο να προχωρήσει στην απαραίτητη ανανέωση με τους λιγότερους το δυνατό τριγμούς. Έχει και πάλι μια ανταγωνιστική ομάδα που δείχνει τα δόντια της στην Ευρώπη – προχωράει και εκτός από κύρος μαζεύει επιπλέον βαθμούς και χρήμα που θα τη βοηθήσουν τις επόμενες χρονιές – και ενδεχομένως με μια καλή προσθήκη στην επόμενη μεταγραφική περίοδο να καταφέρει να διεκδικήσει ως το τέλος το πρωτάθλημα.
