Δεν ξέρω πόσοι από εσάς το θυμάστε ή το προλάβατε, αλλά ο πασίγνωστος “Φίλαθλος” είχε και μπασκετικό αδελφάκι. Το “Μπάσκετ” κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1987, καβάλησε το μπασκετικό τσουνάμι που σάρωσε την Ελλάδα εκείνη την εποχή, και για τους περισσότερους από εμάς έγινε το… διπλό δελτίο μας, για να το συνδέσουμε με τα σημερινά μπασκετικά. Ήταν μια εφημερίδα-περιοδικό, κυκλοφορούσε κάθε Τετάρτη (στη συνέχεια εναρμονιστήκαμε στην Τρίτη, όπως όλα τα εβδομαδιαία μπασκετικά), ήταν το δεύτερο χρονικά “ειδικό” έντυπο, μετά το θρυλικό “7ήμερο” και σχεδόν ένα χρόνο πριν το επίσης θρυλικό “Τρίποντο”.
Στον “Φίλαθλο” οι πολλοί συντάκτες του μπάσκετ (πάνω από δέκα ήμασταν τότε) δουλεύαμε πολύ μεν καθημερινά, αλλά γράφαμε λίγο. Έπρεπε όλα να χωρέσουν σε μια σελίδα. Στο “Μπάσκετ” υπήρχε χώρος άπλετος. Και δουλειά ακόμη περισσότερη.
Η αφεντιά μου, με το που πήγα, ανέλαβα “υπεύθυνος” Β’ Εθνικής, με την υψηλή εποπτεία του Φώτη Τσιμέλα και της Νένας Ανεστοπούλου. Μία σελίδα ολόκληρη! Με θέματα, αποτελέσματα, βαθμολογίες, φύλλα αγώνα (κάποια στιγμή θα γράψω πόσο δύσκολο ήταν το 1990 να ψάχνεις φύλλα αγώνα, οι παλιοί συνάδελφοι θα το καταλαβαίνουν), με συνεντεύξεις, με “κουτσομπολίστικο” μονόστηλο. Ένας ωκεανός, στον οποίο έμπαινες να κολυμπήσεις χωρίς σωσίβιο.
Όταν το 1992 ο Γιάννης Ψαράκης μας ειδοποίησε ότι “θα δημιουργηθεί πρωτάθλημα τύπου μπάσκετ”, προφανώς δεν μπορούσαμε να απουσιάσουμε. Αντί για “Φίλαθλος”, λοιπόν, κατεβήκαμε σαν “Μπάσκετ”. Με μπροστάρη τον άνθρωπο που έμαθε στους περισσότερους από εμάς να κρατάμε σωστά το μολύβι, τον Μάνο Μανουσέλη. Ο οποίος ήταν προπονητής τότε νομίζω στο γυναικείο του Σπόρτιγκ, και δεν μας άφηνε σε χλωρό κλαρί! Προπονήσεις, διατάσεις, τρέξιμο, συστήματα, ιδρώτας πολύς.
Και… 15 παίκτες διαθέσιμοι! Όπως το διαβάζετε! Κάθε Σάββατο γίνονταν οι αγώνες (πρωί πρωί) και τα μεσημέρια της Παρασκευής έβγαζε “αποστολή” ο Μάνος, για να δούμε ποιοι θα παίζαμε στη 12άδα. Παιδιά νέα τότε η μεγαλύτερη πλειοψηφία από εμάς (ο Μάνος, 28 ετών τότε, ήταν ο μεγαλύτερος!!!).
Ποιοι ήμασταν; Εκτός από την αφεντιά μου, ο Μάνος Μανουσέλης και ο αδελφός του ο Χρήστος (αμφότεροι έπαιζαν και στην Εστία Φιλίας τότε), ο Θοδωρής Ζαρμακούπης, ο Άγγελος Αρτελάρης, ο Λεωνίδας Μενεγάκης, ο Στέλιος Σοφιανός, ο Βαγγέλης Μπραουδάκης, ο Δημήτρης Γρηγορόπουλος, ο Κώστας Ασημακόπουλος, ο Βασίλης Κουλουμπέρης, ο Γιάννης Χιώτης. Και ο Κωστάκης μας ο Βούλγαρης, η “μεταγραφή” μας, γιος του ενοικιαστή του κυλικείου μας και τότε παίκτης του παιδικού της Προοδευτικής. Μαζί με τον Μενέλαο Σεβαστιάδη, που προτίμησε τον ειδικό ρόλο του τζένεραλ μάνατζερ, και την πολύτιμη βοήθεια του Γιώργου Τσεμπέρη και του Τάκη Καλαντζή από τον πάγκο.
Και τρία παιδιά που δεν είναι πια μαζί μας. Ο αγαπημένος μας, ο λατρεμένος Λάζαρος Μουρκάκος (ο οποίος πήρε και το τελευταίο καθοριστικό ριμπάουντ του τελικού, μετά την άστοχη βολή ενός άλλου αείμνηστου, του Κώστα Μπατή και με την πληθωρική του παρουσία καπάκωσε τη μπάλα), ο Γιαννάκης Παπαδόπουλος, που τον πήρε νωρίς ο πούστης ο καρκίνος (η πρώτη απώλεια που είχε χρονικά ο “Φίλαθλος”) και ο Αντώνης Νταής, που έγινε πρώτα φίλος μας και μετά “φροντιστής” μας, πριν αφοσιωθεί στον αγαπημένο του Ολυμπιακό.
Νικήσαμε σ’ όλα τα ματς πλην ενός (στον Τάφο του Ινδού από το Έθνος χάσαμε μ’ έναν πόντο, δεν ήλθαν οι διαιτητές και σφύριξε ένας συνάδελφος από την άλλη εφημερίδα, για να μην αναβληθεί το ματς). Στον τελικό παίξαμε με την “Καθημερινή”, το αντίπαλο δέος αγωνιστικά, που είχε και τον Κώστα Μπατή να μοιράζει 30άρες (δεν σταματιόταν ο άνθρωπος, μόνο ο Λεωνίδας κατάφερε να τον περιορίσει στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού), αλλά και τον εξαιρετικό σουτέρ Δημήτρη Πυκνή και τους Βαγγέλη Ζορμπά, Πέτρο Λαγιάκο, Κωνσταντίνο Ζούλα (νυν πρόεδρο της ΕΡΤ).
Γκραν γκινιόλ το ματς (έχω κρατήσει το φύλλο αγώνα, καταχωνιασμένο σε καμιά κούτα θα είναι, θα το βρω όμως), νικήσαμε 67-66. Πίσω σχεδόν σ’ όλο το ματς, περίπου στο 32′ ήμασταν με διψήφια διαφορά, αλλά… ανατροπή. Ο Μπατής έχασε συνεχόμενες φορές 1+1 βολές (σπάνιο), καλάθια βάζαμε και με τρίποντο του Ζαρμακούπη περάσαμε μπροστά 67-66. Στα 5 δεύτερα πριν τη λήξη φάουλ στον Μπατή. Ήταν το πέμπτο του Μάνου. Βγήκε και μπήκε ο Λάζαρος ο Μουρκάκος. Αστόχησε ο Μπατής, πιάνει τη μπάλα ο Λαζαράκος και, πανέξυπνος καθώς ήταν, αντί να διακινδυνεύσει μια πάσα, έπεσε πάνω στη μπάλα και την καπάκωσε για να περάσουν τα δευτερόλεπτα.
Αυτό που ακολούθησε ήταν πανηγυρισμοί αλά… Δέλλας στον ημιτελικό του Euro 2004. Δεν θυμάμαι τι έγινε στα πρώτα 2-3 λεπτά. Μετά ηρεμήσαμε, παραλάβαμε τα μετάλλια και το κύπελλο, το χαρήκαμε με την καρδιά μας, και μετά πήγαμε και φάγαμε σουβλάκια. Ρεφενέ, καθώς ο Κουρής δεν… συγκινήθηκε καθόλου με την επιτυχία μας να μας κάνει έστω ένα τραπέζι. Δεν μας πείραξε. Γνωρίζαμε. Από τότε.
Τι άλλο θυμάμαι; Την ΑΨΟΓΗ διαιτησία. Ρήγας-Μάνος ήλθαν να μας σφυρίξουν. Επιπέδου Ευρωλίγκα. Τι να κλέψεις και τι να κρύψεις. Θυμάμαι κάποιες στιγμές σε μια διεκδίκηση ριμπάουντ είχα πιάσει τη φανέλα του Ζορμπά για να τον “ελέγχω” καλύτερα (τόσο καλός αμυντικός ήμουν!) κι έρχεται ο Αντώνης ο Μάνος και μου λέει “πρόσεξε πού βάζεις τα χέρια σου, θα σε πετάξω έξω με ντισκαλιφιέ”. Είδε το χέρι μου μέσα σε 6-7 κορμιά.
Τι τα θυμήθηκα όλα αυτά; Η αφορμή είναι η φωτογραφία που βλέπετε. Πριν από λίγες ημέρες δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον Κώστα Σκουλά, τον συνάδελφο που “τρέχει” το πρωτάθλημα Τύπου τα τελευταία χρόνια. Ο Κώστας με ειδοποίησε ότι η ομάδα μας εκείνη, η πρώτη πρωταθλήτρια Τύπου στην Ελλάδα, θα βραβευτεί στο περιθώριο του φετινού τελικού!
Κάτι που έγινε, όπως βλέπετε. Κάποιοι ήλθαν νωρίς κι αναγκάστηκαν λόγω υποχρεώσεων να αποχωρήσουν νωρίς, κάποιοι άλλοι έφτασαν αργότερα. Ήταν εκεί κι ο “δράκος” Παναγιώτης Γιαννάκης, να μας πασπαλίσει με ελάχιστη από τους τόνους χρυσόσκονη που έχει ακόμα και την προσφέρει τόσο απλόχερα σε όποιον το ζητάει.
Πολλά ευχαριστώ σ’ όποιον το σκέφτηκε και το υλοποίησε. Η πλακέτα είναι το λιγότερο. Η αφορμή για να σμίξουμε, να θυμηθούμε τα παλιά, να πούμε ιστορίες, να γελάσουμε και να συγκινηθούμε, το πιο πολύ. Χρωστάμε ένα τραπέζι επινίκιο, παιδιά. Υγεία να’ χουμε και θα το κανονίσουμε.
Υ.Γ. Πρωτάθλημα πήραμε και την επόμενη χρονιά. Ως “ΦΙΛΑΘΛΟΣ” τότε, με προσθήκες πολύ υψηλού επιπέδου: Σπύρος Καβαλιεράτος, Παναγιώτης Βογιατζής, Νίκος Ζαμπάρας, Φίλιππος Κουνέλης, Δημήτρης Χριστοφιδέλης, Βασίλης Παπαθεοδώρου… Η βασική πεντάδα έπαιζε μέχρι και Α’ ΕΣΚΑ (οι Μανουσέληδες στην Εστία, ο Άγγελος στον Λαρισαϊκό, ο Σπύρος Δραπετσώνα, ο Παναγιώτης Προφήτη Ηλία). Στον τελικό νικήσαμε το “ΚΛΙΚ” με 30 πόντους διαφορά.
Τότε το ΚΛΙΚ σάρωνε, η ελληνική κοινωνία ήταν σε διαδικασία… ξεβλαχέματος, και στο Μετς (όπου επίσης έγινε ο τελικός) είχαν μαζευτεί μέχρι και 500 άτομα (του ωραίου φύλου τα περισσότερα, για να θαυμάσουν από κοντά τον εργένη ακόμα Πέτρο Κωστόπουλο), τα οποία αποτέλεσαν και το καλύτερο κίνητρο για να ξεδιπλώσει το ταλέντο της η ομαδάρα μας.
Επίσης μια ήττα κάναμε τότε, στο μοναδικό ματς που έγινε εκτός Αττικής. Εκμεταλλευθήκαμε μια ημερίδα της Ολυμπιακής Ακαδημίας στην Αρχαία Ολυμπία και παίξαμε εναντίον της ΕΡΤ στο (νεότευκτο τότε) κλειστό του Πύργου. Παίξαμε, τρόπος του λέγειν. Το περασμένο βράδυ είχε γίνει… όργιο μπαρότσαρκας στο Κατάκωλο, καταλήξαμε κάποιοι (;) σε αυθεντικό επαρχιακό μπουζουξίδικο και το πρωί που γυρίσαμε, αντί να κοιμηθούμε, ρίξαμε οι τολμηροί και μια βουτιά στην πισίνα της Ακαδημίας, για να ξυπνήσουμε πριν πάμε στο ματς. Αυτές ήταν εποχές…
Αργύρης Παγαρτάνης
