Θα είμαι ειλικρινής: Ήθελα να φτιάξω αυτή τη λίστα από τότε που άρχισαν οι κραυγές και οι οιμωγές για τους 6+2 ξένους στη Basket League. Βαριόμουν. Αλλά τελικά βρήκα το… κουράγιο. Τι βλέπετε στη λίστα; Τους παίκτες των 18 ομάδων της Liga Endesa, του ισπανικού πρωταθλήματος, που έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική Ισπανίας και συμμετείχαν πάνω από 10 λεπτά ανά ματς φέτος με τις ομάδες τους.
Και την καταθέτω κι αυτή τη λίστα σαν πειστήριο. Τα στοιχεία είναι αδιάψευστα. Και απαντούν σε πολλές ερωτήσεις.
Το ισπανικό… μοντέλο
Ερώτηση πρώτη: Πόσοι είναι; Ακριβώς 51. Ούτε ΤΡΕΙΣ γηγενείς με ρόλο ανά ομάδα, δηλαδή.
Ερώτηση δεύτερη: Πόσοι είναι πρωταγωνιστές στις ομάδες τους; Προφανώς όσοι αναφέρονται στη λίστα έχουν κάποιο ρόλο στο ματς, είτε μικρό, είτε μεγάλο. Αλλά μόνο ΔΥΟ έχουν μέρο όρο διψήφιο αριθμό πόντων, μόνο ΕΝΑΣ έχει μέσο όρο πάνω από 6,5 ριμπάουντ και μόνο ΔΥΟ έχουν μέσο όρο πάνω από 5 ασίστ.
Ερώτηση τρίτη: Πόσοι από τους παίκτες αυτούς βρίσκονται στην κρίσιμη ηλικία των 19-21 ετών, μόλις έχουν τελειώσει το εφηβικό τους και ψήνονται στο υψηλότερο επίπεδο, για να γίνουν πρωταγωνιστές και στην εθνική ανδρών; Απάντηση: ΔΥΟ! Ο ένας είναι τελευταίος στη λίστα (το σορτάρισμα έγινε με τα λεπτά συμμετοχής, από τα περισσότερα στα λιγότερα) κι ο άλλος τέταρτος από το τέλος.
Μετά έκανα και λίγο ρεπορτάζ. Έψαξα να βρω βρε παιδί μου δηλώσεις προπονητών και πατεράδων παικτών μικρών ηλικιών, που οπωσδήποτε θα εξαπέλυαν μύδρους και κατάρες κατά της ACB, η οποία δεν σέβεται τον ιδρώτα των ταλαντούχων παικτών, τους κόβει το μέλλον και καταστρέφει την εθνική.
(Στους λίγους που δεν το ξέρετε, να θυμίσω ότι η Ισπανία ΣΑΡΩΝΕΙ κάθε χρόνο τα χρυσά μετάλλια στις μικρές ηλικίες, άρα κάποια παιδιά που βγαίνουν από το αναπτυξιακό της πρόγραμμα ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ δικαίως θα θεωρούνται από τους καλύτερους στην Ευρώπη).
Αλήθεια σας το λέω, δεν βρήκα τίποτα.
Τι γίνεται στην Ελλάδα;
Αν ψάχνετε να βρείτε «γιατί δεν βγάζουμε παίκτες πρώτης ποιότητας» μην τα βάζετε με τη Basket League. Δεν έχει σχέση ένα επαγγελματικό πρωτάθλημα με την αναπτυξιακή διαδικασία. Τρανότερο παράδειγμα δεν υπάρχει απ’ αυτό που βλέπετε. Η Ισπανία, που βγάζει κάθε χρόνο παίκτες με εξαιρετικές προοπτικές, με μετάλλια, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΙ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ στην κορυφαία κατηγορία της. Ή, τέλος πάντων, δίνει συμβόλαια μόνο σ’ αυτούς που ξεχωρίζουν. Που φτάνουν σ’ ένα επίπεδο.
Θέλετε πραγματικά να ψάξετε τι συμβαίνει; Ρίξτε μια ματιά στα μυαλά των μπασκετικών σουλατσαδόρων, που γυρίζουν όλα τα γηπεδάκια και ως σύγχρονοι «αγαπητικοί» (μπασκετικοί εννοώ, μην ταράζεστε) παραπλανούν τα αγοράκια για να τα μαζέψουν σε 5-6 ομάδες και να ευνουχίσουν τα περισσότερα απ’ αυτά από οποιαδήποτε πρωτοβουλία που θα τους δώσει αυτοπεποίθηση.
Ρίξτε μια ματιά στα μυαλά των πατεράδων και μητέρων, που ονειρεύονται βαριές φανέλες, τίτλους, μόρια (εκπαιδευτικά, επίσης μην ταράζεστε), μεταγραφές στα 18 και «έλυσε το πρόβλημα της ζωής του το μανάρι μου».
Ρίξτε μια ματιά και στα μυαλά των ίδιων των παιδιών, που πάνε πια στην προπόνηση με το ρολόι αντί να ξημεροβραδιάζονται, είναι όλο φιγούρα και Instagram και tiktok αντί να λιώσουν να κάνουν 500 σουτ την ημέρα στο ανοιχτό, παραπονιούνται το καλοκαίρι ότι «έχει ήλιο» και το χειμώνα «έχει κρύο», τα’ χουν με τον προπονητή που «δεν με πιστεύει», με τον παράγοντα που «βάζει τον γιο του», με τον δημοσιογράφο που «τα πήρε από τον πατέρα του τάδε και του’ κανε αφιέρωμα».
Κι όταν τύχει και πάρουν ένα μετάλλιο π.χ. σε πανελλήνιο εφήβων, όντας 10οι και 11οι παίκτες, να σου λένε το καλοκαίρι «εγώ να παίξω Β’ Εθνική και Γ’ Εθνική; Τι λες ρε; Εγώ είμαι πρωταθλητής». Και να ψάχνουν να γίνουν 13οι και 14οι παίκτες στην Basket League ή την Elite League, ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ότι δεν θα παίξουν, πάντα με τη δικαιολογία ότι δεν τους πίστεψε ο προπονητής γιατί «δεν βάζει τους μικρούς».
Η λίστα κυρίως για σας είναι, παιδιά. Μην περιμένετε προστατευμένο περιβάλλον. Και κυρίως, μην το εκμεταλλεύεστε. Για σας τους απ’ ΄έξω, τους ρομαντικούς, που λέτε να μπουν ακόμα περισσότεροι περιορισμοί και να παίζουν περισσότεροι Έλληνες εξ ορισμού, το ξέρετε ότι υπάρχουν μάνατζερ που «πουλάνε» περισσότερο την υπηκοότητα παρά τις ικανότητες και το ταλέντο του κάθε παίκτη; Αυτό θέλετε;
Υ.Γ. Ξέρω ότι πολλοί από εσάς δεν τα χωνεύετε εύκολα. Σ’ αυτή τη γωνία, πάντως, δεν γράφω για να αρέσω. Μόνο σας παρακαλώ μην αρχίσετε την περιπτωσιολογία. Βεβαίως υπάρχουν και εξαιρετικοί μάνατζερς, και υπέροχοι πατεράδες, και φιλότιμα παιδιά που λιώνουν στην προπόνηση. Το γενικότερο κλίμα περιγράφω. Ας βγει κάποιος με στοιχεία να μου πει ότι δεν είναι έτσι.
Αργύρης Παγαρτάνης
