Και στο σημείο αυτό να σας ενημερώσω ότι η ομάδα U18 της Ισπανίας, η οποία είχε χάσει το χρυσό στο τέλος πριν δύο χρόνια ως U16, με τα ίδια παιδιά-ηγέτες (Σεντ Σουπέρι, Καρότ, Μιγκέλ) και, όπως έλεγαν οι ίδιοι, καλύτερους ρολίστες δίπλα τους, θα παίξει για τις θέσεις 13-16 του Ευρωμπάσκετ στο Τάμπερε και χρειάζεται 2/2 νίκες το Σάββατο και την Κυριακή για να μην υποβιβαστεί.
Οι Ισπανοί έχουν ως τώρα μία νίκη σε πέντε αγώνες που έχουν δώσει, το συνολικό τους δε ποσοστό στο τρίποντο σ’ αυτά τα 5 ματς είναι 26%.
Είμαι σίγουρος ότι στο es.facebook.com τώρα θα γίνεται χαμός, με ποστ “ντροπή”, “αίσχος”, “Γκαρμπαχόσα φύγε άσχετε τα κατέστρεψες όλα” και άλλα βαθυστόχαστα, ότι “έρχονται μαύρες μέρες για το ισπανικό μπάσκετ” και “αυτά συμβαίνουν όταν δεν μαθαίνουν τα παιδιά σουτ” και “δεν βρέθηκε ένας προπονητής να τους μάθει 1vs1 κι έχουμε χτίσει όλο το Τάμπερε”;
Κι επειδή μπορεί να παρεξηγηθεί το χιουμοριστικό ποστ, ας το γράψω και λίγο πιο σοβαρά: Όποιος περιμένει να βγάλει συμπέρασμα για το αν πάει καλά γενικά το αναπτυξιακό πρόγραμμα του ελληνικού μπάσκετ κι αν γίνεται δουλειά στα 850+ σωματεία που το καλλιεργούν στη χώρα μας από μια προσπάθεια 12 παιδιών που παίζουν 7 ματς σε 9 μέρες, ΠΑΝΤΑ θα έχει λάθος εικόνα. Και στην επιτυχία και στην αποτυχία.
Τα προβλήματα, οι αδυναμίες και οι παθογένειες στις μικρές ηλικίες είναι γνωστές σ’ αυτούς που παρακολουθούν από κοντά όλο το χρόνο κι όχι για 10-20 μερούλες το καλοκαίρι.
Και κάτι τελευταίο, που με τρώει μέρες τώρα: Ουρλιάζουν μερικοί για την ανάπτυξη του μπάσκετ, που “δεν βγάζει παικταράδες όπως παλιά”.
Για σταθείτε, ρε παίκτες. Ποιο αναπτυξιακό πρόγραμμα έβγαλε τον Παπαλουκά στους Ελληνορώσους; Ποιο αναπτυξιακό ανέδειξε τον Διαμαντίδη στην Καστοριά; Ποιο καθιέρωσε τον Τσαρτσαρή, που ξεχνάμε (βολικά) ότι αναγκάστηκε ο άνθρωπος να πάει στην Ισλανδία (!) στα 19 του χρόνια για να τον εκτιμήσουν κάποιοι εδώ; Ή μήπως κανένα αναπτυξιακό “έβγαλε” τον Μπουρούση στην Καρδίτσα; Ο ίδιος είπε (και προς τιμή του) ότι αν δεν υπήρχε αυτός ο ιεραπόστολος για το καρδιτσιώτικο μπάσκετ, ο Κώστας Σερίφης, ούτε έξω από το γήπεδο δεν θα περνούσε.
Αντί επιλόγου: Καλά είναι τα αναπτυξιακά, να δουλεύουν όσο πιο οργανωμένα γίνεται για να εντοπίζονται τα ταλαντούχα παιδιά νωρίς, αλλά άμα δεν ιδρώσουν τα παιδιά τα ίδια, κανένα “πρόγραμμα” δεν θα τα μάθει ούτε σουτ, ούτε 1vs1, ούτε πάσα, ούτε ντρίμπλα. Πόσο μάλλον ένας ομοσπονδιακός προπονητής, που τα έχει ουσιαστικά δικά του για 40 μέρες το πολύ.
18 χρονών παιδάκια είναι, ρε διάολοι. Αγαπάτε τα. Στηρίξτε τα. Μην τα τρώτε ωμά, λες και είναι καρπάτσιο. Καληνύχτα σας. Και ύπνο ελαφρύ.
